System plików Linux wyjaśnił ładowanie rozruchu, partycjonowanie dysku, BIOS, UEFI i typy systemów plików

Koncepcja ładowania rozruchu, partycjonowania dysku, tabeli partycji, BIOS, UEFI, typów systemów plików itp. jest mało znana większości z nas. Bardzo często spotykamy te terminologię, ale rzadko brali ból, aby je poznać i. Ten artykuł w celu spełnienia tej luki w najłatwiejszy możliwy sposób.

Tabela partycji

Jedną z pierwszych decyzji, którą przychodzimy podczas instalacji dystrybucji Linuksa, jest partycjonowanie jego dysku, system plików do użycia, wdrożenie szyfrowania dla bezpieczeństwa, co różni się w zależności od zmiany architektury i platformy. Jedna z najczęściej używanej architektury, INTEL przechodzi pewne zmiany i ważne jest, aby zrozumieć te zmiany, które z drugiej strony wymagają znajomości procesu rozruchu.

Wielu programistów prowadzi oba Okna I Linux na tej samej maszynie, która może być kwestią preferencji lub potrzeb. Większość dzisiejszych obciążeń rozruchowych jest wystarczająco inteligentna, aby rozpoznać dowolną liczbę systemów operacyjnych w tym samym polu i podać menu do uruchomienia w preferowanym. Innym sposobem osiągnięcia tego samego celu jest użycie wirtualizacji za pomocą Xen, Qemu, Kvm lub inne preferowane narzędzie do wizualizacji.

BIOS vs Uefi

Jeśli dobrze pamiętam, do późna 90BIOS, który oznacza Podstawowe dane wejściowe/System wyjściowy był jedynym sposobem na uruchomienie systemu Intel. BIOS zawiera informacje o partycjonowaniu w specjalnym obszarze o nazwie Główny rekord rozruchu (Mbr) tak, aby dodatkowy kod jest przechowywany w pierwszym sektorze każdej partycji możliwej do rozruchu.

Późno 90Interwencja Microsoft z Intel zaowocowała uniwersalnym rozszerzalnym interfejsem oprogramowania układowego (Uefi) którego początkowym celem było bezpieczne uruchamianie. Ten mechanizm uruchamiania okazał się wyzwaniem dla rootkitów, co jest dołączone do sektorów rozruchowych i był trudny do wykrycia za pomocą BIOS.

Uruchom z BIOS

Uruchamianie z BIOS wymaga umieszczenia kodów rozruchowych lub sekwencji rozruchu w Mbr który jest umieszczony w pierwszym sektorze dysku bagażnika. W przypadku, gdy zainstalowany jest więcej niż jeden system operacyjny, zainstalowany ładunek rozruchowy jest zastępowany przez jeden wspólny ładowarkę rozruchową, który umieszcza kody rozruchowe na każdym dysku, który można automatycznie instalacji i.

Jednak widać, szczególnie w systemie Windows, że ładowarka rozruchowa bez Windows nie aktualizuje systemu specjalnie określonych programów, a mianowicie., TJ Ale znowu nie ma twardej i szybkiej zasady ani nie jest dokumentowane.

Uruchom z Uefi

Uefi to najnowsza technologia rozruchu opracowana w ścisłej współpracy Microsoft z Intel. UEFI wymaga załadowania oprogramowania układowego jest podpisywane cyfrowo, co jest sposobem na zatrzymanie korzeniowych podłączanych za pomocą partycji rozruchowej. Jednak problem w uruchamianiu Linuksa za pomocą UEFI jest złożony. Uruchamianie Linuksa w UEFI wymaga, aby użyte klucze muszą być publiczne w ramach GPL, który jest sprzeczny z protokołem Linux.

Jednak nadal można zainstalować Linux w specyfikacji UEFI poprzez wyłączenie ”Bezpieczny rozruch„i włączanie”Legacy Boot'. Kody rozruchowe w UEFI są umieszczane pod podwodnikami /Efi, Specjalna partycja w pierwszym sektorze dysku.

Rodzaje systemów plików Linux

Standardowa dystrybucja Linuksa zapewnia wybór dysku partycjonowania z wymienionymi poniżej formatami plików, z których każde ma szczególne znaczenie z nim.

1. ext2
2. ext3
3. ext4
4. JFS
5. Reiserfs
6. XFS
7. Btrfs

ext2, ext3, ext4

To są progresywna wersja Rozszerzony system plików (ext), który został przede wszystkim opracowany Minix. Druga wersja rozszerzona (ext2) była ulepszoną wersją. Ext3 Dodano poprawę wydajności. Ext4 była poprawą wydajności oprócz dodatkowych zapewniania dodatkowych funkcji.

Przeczytaj także: Co to jest ext2, ext3 i ext4 i jak tworzyć i konwertować systemy plików Linux

JFS

System plików dziennika (JFS) został opracowany przez IBM dla AIX UNIX, który został użyty jako alternatywa dla systemu Ext. JFS jest alternatywą dla ext4 obecnie i jest używany tam, gdzie wymagana jest stabilność przy użyciu bardzo niewielu zasobów. Kiedy moc procesora jest ograniczona, JFS przydaje się.

Reiserfs

Został wprowadzony jako alternatywa dla ext3 z ulepszoną wydajnością i zaawansowanymi funkcjami. Był czas, kiedy SUSE LINUXDomyślny format pliku był Reiserfs Ale później Reiser wyszedł z biznesu, a Suse nie miał innego opcji niż powrót ext3. Reiserfs obsługuje dynamicznie rozszerzenie systemu plików, co było stosunkowo zaawansowaną funkcją, ale system plików brakowało pewnego obszaru wydajności.

XFS

XFS była duża prędkość JFS które mające na celu równolegle I/O przetwarzanie. NASA nadal wykorzystuje ten system plików na swoim 300+ Tetabyte Server.

Btrfs

System plików B-Tree (Btrfs) Skoncentruj się na tolerancji błędów, zabawnej administrowaniu, systemie naprawy, konfiguracji dużej pamięci i nadal jest w trakcie rozwoju. BTRFS nie jest zalecany dla systemu produkcyjnego.

Format pliku klastrowego

System plików skupiony nie jest wymagany do uruchamiania, ale najlepiej pasujący do wspólnego punktu widzenia formularza środowiska.

Format pliku nie-linx

Istnieje wiele formatów plików niedostępnych w Linux, ale są używane przez inne systemy operacyjne. Mianowicie., NTFS autor: Microsoft, HFS autorstwa Apple/Mac OS itp. Większość z nich może być używana w Linux, zamontując je za pomocą niektórych narzędzi, takich jak NTFS-3G do montażu systemu plików NTFS, ale nie jest preferowana pod Linux.

Format pliku UNIX

Istnieją pewne formaty plików używane szeroko w systemie Linux, ale nie są preferowane w Linux specjalnie do instalacji systemu korzeni Linux. mi.G., UFS z BSD.

Ext4 jest preferowanym i najczęściej używanym systemem plików Linux. W pewnym szczególnym przypadku XFS I Reiserfs są używane. BTRFS jest nadal stosowany w środowisku eksperymentalnym.

Partycjonowanie dysku

Pierwszy etap to partycjonowanie dysku. Podczas podziału powinniśmy pamiętać o poniższych punktach.

1. Partycja, mając na uwadze kopię zapasową i powrót.
2. Znak ograniczenia przestrzeni w partycji.
3. Zarządzanie dysku - funkcja administracyjna.

Logiczne zarządzanie woluminami

LVM to złożone partycjonowanie używane w dużej instalacji pamięci. Struktura LVM nakłada faktyczne partycjonowanie dysku fizycznego.

Zamieniać

Zamieniać jest używany do stronicowania pamięci w Linux, specjalnie podczas hibernacji systemu. Obecny etap systemu jest zapisywany w celu zamiany po zatrzymaniu systemu (Hibernować) w pewnym momencie.

System, który nigdy nie będzie hibernacja, wymaga przestrzeni wymiany równej wielkości Baran.

Szyfrowanie

Ostatnim etapem jest szyfrowanie, które bezpiecznie zapewnia dane. Szyfrowanie może znajdować się zarówno na dysku, jak i katalogu. W szyfrowaniu dysku cały dysk jest szyfrowany, może wymagać pewnego rodzaju specjalnych kodów, aby go odszyfrować.

Jednak to złożony problem. Kod deszyfrowania nie może pozostać na tym samym dysku poddanym szyfrowaniu, dlatego potrzebujemy pewnego specjalnego sprzętu lub pozwolić, aby płyta główna to zrobić.

Szyfrowanie dysku jest stosunkowo łatwe do osiągnięcia i jest mniej złożone. W takim przypadku kod deszyfrowy pozostaje na tym samym dysku, gdzieś w innym katalogu.

Szyfrowanie dysku jest konieczne w budowaniu serwera i może być problemem prawnym opartym na lokalizacji geograficznej, którą wdrażasz.

Tutaj w tym artykule próbowaliśmy rzucić światła Zarządzanie systemem plików jak również zarządzanie dyskiem W znacznie bardziej głębokim stylu. To wszystko na teraz. Będę tu ponownie z kolejnym interesującym artykułem, który warto wiedzieć. Do tego czasu bądź na bieżąco i podłączony do Tecmint i nie zapomnij przekazać nam cennej informacji zwrotnej w sekcji komentarzy poniżej.

Przeczytaj także: Struktura katalogu Linuksa i ważne ścieżki plików